จุดแข็งที่สุดของ “Mothers’ Instinct” คงหนีไม่พ้นการแสดงของ แอน แฮททาเวย์ และ เจสสิกา แชสเทน ครับ ทั้งคู่สามารถถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกที่หลากหลายและซับซ้อนของตัวละครออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม ตั้งแต่ความรัก ความเป็นห่วง ความเศร้าโศก ไปจนถึงความหวาดระแวง และความบ้าคลั่งที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในจิตใจของพวกเธอ การแสดงออกทางสีหน้า แววตา และภาษากายของทั้งคู่ทำให้เราเชื่อในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น และเอาใจช่วย (หรือหวาดกลัว) การตัดสินใจของตัวละครได้ตลอดทั้งเรื่อง
การกำกับและงานภาพ
ในด้านการกำกับ ผู้กำกับสามารถสร้างบรรยากาศที่อึดอัดและตึงเครียดได้อย่างมีประสิทธิภาพ การใช้โทนสีที่หม่นหมอง แสงเงาที่เล่นกับความรู้สึก และการจัดองค์ประกอบภาพที่ดูสวยงามแต่ก็แฝงไปด้วยความไม่ชอบมาพากล ช่วยเสริมให้เนื้อเรื่องมีความลึกลับและน่าติดตามมากขึ้น จังหวะการเล่าเรื่องค่อนข้างนิ่ง แต่ก็ค่อยๆ ทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คนดูถูกตรึงอยู่กับจอภาพยนตร์ได้จนจบ
สิ่งที่อาจจะยังไม่สุด (ในมุมมองคอหนัง)
แม้ว่าหนังจะทำได้ดีในหลายๆ ด้าน แต่สำหรับคนที่คุ้นชินกับหนังระทึกขวัญจิตวิทยาที่หักมุมหรือมี twist ที่คาดไม่ถึงมากๆ อาจจะรู้สึกว่าพล็อตเรื่องค่อนข้างเป็นเส้นตรงและสามารถคาดเดาตอนจบได้ไม่ยากนักในบางช่วง อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้ลดทอนความน่าสนใจของการสำรวจจิตใจตัวละครและประเด็นที่หนังต้องการนำเสนอลงไป
สรุป: “Mothers’ Instinct สันดานแม่”
เป็นภาพยนตร์ที่เหมาะสำหรับคอหนังที่ชื่นชอบงานดราม่า-ระทึกขวัญที่เน้นการแสดงอันทรงพลังและประเด็นทางจิตวิทยาที่ชวนให้ขบคิด หนังเรื่องนี้อาจไม่ได้มีฉากแอ็คชั่นหวือหวา หรือหักมุมจนอ้าปากค้าง แต่กลับพาเราดำดิ่งลงไปในก้นบึ้งของจิตใจมนุษย์ และตั้งคำถามถึง “สัญชาตญาณ” ที่บางครั้งอาจพาเราไปในที่ที่เราไม่เคยคิดว่าตัวเองจะไปถึง